Küçük çocuklar için büyü, öğrenilen bir durum değil, bireyin doğuştan getirdiği ya da başka birinden aldığı özel bir güçtür. Beş yaşından sonra çocuklar büyünün aldatmaca olduğunu kavramaya başlarlar. Bu yaşlardaki çocukların hayali arkadaşları da olabilir. Bunların yanı sıra, bu dönemdeki çocukların zihinleri canlandırmacılık (animizm) ile sınırlandırılmıştır. Canlandırmacılık cansız nesnelere canlılara özgü özellikler yüklemedir. “Ağaç yaprağı itti ve yaprak yere düştü” ya da “kaldırım bana kızdı ve beni yere düşürdü” gibi cümleler canlandırmacı düşünceye örnek olarak verilebilir.