Antik Çağ’da demokrasi, her zaman yüceltilen ve gıpta ile bakılan bir yönetim şekli olarak görülmüyordu. Demokrasinin; Herodotos, Perikles ve Sokrates gibi taraftarları varsa da, Aristophanes, Ksenophon, Platon ve Aristoteles gibi güçlü muhalifleri de vardı. Demokrasiye karşı olanlara göre ancak soylular, zenginler ve eğitimliler devleti iyi bir şekilde yönetebilirdi; devlet yönetimi cahil halk tabakasına ya da “ayaktakımına” bırakılamayacak kadar ciddi bir işti. Bu nedenle demokrasi karşıtı aydınlarda, demokratik yönetimin zamanla okhlokratia denen “avam yönetimine” dönüşerek dejenere olacağı endişesi vardı.