Birinci Dünya Savaşı ertesinde sanayileşmiş Batılı ülkeler dış ticaret ve kambiyo rejimlerini serbestleştirmek için bazı girişimlerde bulunmuşlardır. Bu amaçla Dünya Ekonomik Konferansı 1927 ve 1930 yılında olmak üzere iki kez toplanmıştır. Ancak 1929 yılında patlak veren dünya iktisadi krizi ve hemen sonra ABD’nin 1930’da Smooth-Hawley Tarife Yasasını yürürlüğe koymasıyla bu çabalar sonuçsuz kalmıştır. Çok geçmeden diğer ülkeler de aynı yolu izlemişler ve böylece dünya ticaretinde yeni ve uzun bir korumacılık dönemi başlamıştır. Söz konusu dönemde hem gümrük tarifeleri yüksek oranlarda artmış hem de tarife uygulamalarında farklılıklar ortaya çıkmıştır. Böyle bir görünüm de her şeyden önce dünyadaki kaynak dağılımında etkinsizlik yaratmış ve dış ticarette yoğun bir haksız rekabet ortamı ve koşulları ortaya çıkarmıştır. Bu korumacı davranışlar, hızla artan sanayi üretimlerine dış pazar arayışı içindeki sanayileşmiş ülkelerde hoşnutsuzluğa neden olmuştur. Dolayısıyla, 1947 yılı sonrasında yaşanan serbestleştirme girişimlerini 1929’da önce Amerika Birleşik Devletleri’nde patlayan ve dünyaya yayılan kriz sonrasında tekrar gündeme gelen korumacılık dalgasına karşı duyulan tepki olarak nitelendirebiliriz.