Aydınlanma Çağı’ndan itibaren mülkiyet teorileri kökleri doğal haklar doktrinine odaklanmıştır. Bu doktrin çerçevesinde insanların Tanrı tarafından donatıldıkları dokunulamaz, mutlak, vazgeçilmez ve devredilemez hakları olduğu kabul edilmiştir. Bu dönemde düşünürler mülkiyeti bir doğal hak olarak kabul etmiş ve devletin yegane amacının doğal hakları dolayısıyla mülkiyeti korumak olduğunu ileri sürülmüştür. Zira mülkiyet, tüm insanların herhangi bir ayrım gözetilmeden sahip olduğu bir haktır ve devlet ya da diğer bireyler tarafından sınırlandırılamaz ya da ihlal edilemez.