“...sükût ile...ihtizâr-ı hâli seyredelim”, “Bir dimağî vedâd ü ref’etle / Kalalım serbe-ser tabiatte”, “Elem-i arza ifltirâk edelim; / Mevsimin kainat-ı ye’sinden / ... olalım gam-ı zinde” söz gruplarıyla şair, can çekişen tabiatı hangi duygu ve düşünceyle seyretmek istediğini dile getirirken, metnin bütününün oluşmasına imkân sağlayan zihniyeti de ifade etmiştir. O, yanındaki sonbahar yüzlü kadına doğanın güzelliklerini dıştan seyretmeyi değil; can çekiştiğini belirttiği sonbahar ile zihinlerinden doğan dostluk ve acıma hissiyle bütünleşmelerini teklif ediyor. Bu, sonbahar karşısında alışılmışın dışında çok farklı bir tavır olarak düşünülmelidir. Gözlemlenen, daha yerinde bir ifade ile varlığıyla bütünleşilen doğadaki üzüntü hâli, metnin yalnız temasını değil; sesini ve dil malzemesini de belirlemektedir. Bu doğa-insan birlikteliği, metinde dikkatlere sunulan tablonun oluşmasını da sağlar.