Ahmet Rasim çocukluğundan beri halk arasında yaşamış bir yazardır. Hüseyin Rahmi Bey’in edebi metinlerinde ele aldığı kahramanlara bakış açısı ve dili aşağılayıcı,kahramanları aydınlatmayı esas alan bir dil iken, Ahmet Rasim’in dili daha samimi ve  doğaldır. Bizzat benimsediği ve sevdiği mekânlarda, benimsediği ve sevdiği insanların hayatına iştirak eder, yaşar ve anlatır. Edebi ekolün prensipleriyle büyük toplumsal projelerin peşinde olmamıştır. Kendisini herhangi bir felsefi inanışın emrine vermemiştir. Onun gözlemci ve aynı zamanda anlattıklarını bizzat yaşayan bir yazar olmasında gazeteciliğinin etkisi vardır.