Dünyanın önde gelen iktisatçılarından Rober Mundell, ılımlı düzeydeki bir enflasyonun tasarruf sahiplerini tasarruflarını nakit olarak tutmak yerine borç vermeye yönlendirdiğini ve bunun sonucunda reel faizlerin düşerek yatırımların ve ekonomik büyümenin önünü açtığını ileri sürmektedir. Gelişmekte olan ülkelerde bankacılık sisteminin geri kalması nedeniyle ekonomik aktörlerin nakit
tutma eğilimlerinin güçlü olması bu etkiyi güçlendiren bir unsurdur. Bir diğer önemli iktisatçı olan James Tobin ise yine ılımlı düzeydeki bir enflasyon oranının, firmaları varlık portföylerinde nakit tutma yerine üretken fiziksel sermayeye yatırım yapmaya teşvik edeceğini iddia etmektedir. Bu iki görüşün sentezine literatürde Mundell-Tobin etkisi denmektedir.