Yanıt Açıklaması: Pek çok Orta Çağ şehri, eski Roma yerleşim merkezleri üzerinde kuruldu. Roma tahkimatları, sığınma yeri veya piskopos ve kontlar için idare merkezi olarak Orta Çağda da sürekliliklerini korudular. Bu şehirler, duvarların ve mevcut otoritenin sağladığı korunmadan yararlanmak isteyen gezginci küçük tüccarın ve esnafın geçici bir durak yeri olarak kaldığı sürece ekonomik açıdan önemli bir fonksiyonları olmadı. Ancak 11. yüzyıldan itibaren gezginci tüccarın ve esnafın bu merkezlere yerleşmesiyle şehirler birer değişim ve imalat yeri haline geldi. Böylece şehirler bir yandan malların ve hizmetlerin mahalli değişimi için bir merkez görevi görmeye başlarken, öte yandan da sınai faaliyetler giderek malikanelerden bu yeni merkezlere kaydı. Şehirler birer değişim ve imalat yeri haline geldikten sonra süratle büyüdü. Bu büyümenin temelinde yığın halinde göç hareketi yatıyordu. Şehir nüfusları doğal artış yoluyla büyümedi. Şehir merkezlerinde doğum oranları, ölüm oranlarından bariz şekilde daha yüksek değildi. Bu nedenle şehir nüfusu, kırsal bölgelerden nüfus göçüyle büyüdü. Yine de Orta Çağ şehirleri oldukça küçük nüfuslu şehirlerdi. On ikinci yüzyıl Avrupa’sında 25 binin üzerinde nüfus barındıran şehir istisna idi. İnsanlar biri çekici, diğeri itici iki gücün etkisiyle şehirlere göç ediyorlardı. On ve 13. yüzyıllar arasında Avrupa’da ekonomik şartlar iyileşme eğilimindeydi. Buna rağmen hayat, hala büyük bir nüfus kitlesi için çekilmez durumdaydı. Pek çok serf, durumundan kurtulmak için hiçbir çare göremiyordu. Asil sınıfın alt tabakası için yükselme şansı çok sınırlıydı. Bu insanlar için şehir bir yenilik unsuru, bir talihini deneme imkânıydı. Çünkü şehir tamamen yeni ve dinamik bir dünya idi. Orada insanlar, tatsız geçmişlerinden tamamen kurtularak ekonomik ve sosyal başarı için yeni fırsatlar bulabilir, geleneksel ayırımlar dikkate alınmayabilir, cesaret ve çalışkanlık ödüllendirilebilirdi.