Diplomasinin geleneksel tarzını korumanın gereğine inanan
Kissinger gibi realist diplomatlar ve politikacılar tarafından tercih edilir.

Morgentheau, insan haklarının dış politika gündemine alınmasını ahlaki olarak
yersiz, pratikte ise imkânsız bulur. ‘ihtiyatın politikadaki en üstün erdem’ olduğunu
ve ‘onsuz siyasi ahlakın da olmayacağı’nı öne süren Morgenthau insan haklarının dış politika konusu yapılmasının ‘ihtiyatlı’ bir politika izlemekten ayrılmak olacağı
kanısındadır.

Dış politika yapımında insan haklarının gündeme getirilmesinin emperyalist
müdahalelerin bahanesinden başka bir şey olmadığı düşüncesi siyasal ‘şüphecilik’le
de desteklenir. İnsan haklarının her zaman ‘politik bir silah ve ideolojik bir
araç’ olarak kullanılma tehlikesi mevcuttur.

İnsan haklarının göreceliliği, farklı insan hakları tanımaları ve öncelikleri öne süren
ideolojik yaklaşımlarla da desteklenir.

İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’nin ve diğer uluslararası insan hakları sözleşmelerinin devletlerin çoğunluğu tarafından kabulü, kültürel görecelik tezlerine dayanarak uluslararası politikada insan haklarını dışlamayı imkânsızlıklar. 1948 yılında BM Genel Kurulu’nda kabul edilen İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’ne ‘karşı oy’ veren ülke olmamıştır.