1948 tarihli İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’nden günümüze insan hakları
‘rejimi’nin, geliştirilen koruma mekanizmalarıyla nasıl ‘sert’leştiğini, bağlayıcı bir hukuki yapıya dönüştüğünü gözlemlemek mümkündür.

Evrensel Bildirge’nin kabul edildiği 1948’den Uluslararası Ceza Mahkemesi’ni kuran Roma Statüsü’nün imzalandığı 1998’e uzanan elli yılda bu iki tarihi ve iki belgeyi yan yana koyduğumuzda, insan hakları alanında uluslararası hukuksal yapının nasıl sert bir hukuka doğru evrildiği görülür.

Antropolojik değil siyasal, hukuksal ve kurumsal perspektiflerden BM fiartı’nın, İnsan Hakları Evrensel
Bildirgesi’nin ve diğer uluslararası insan hakları sözleşmelerinin devletlerin çoğunluğu tarafından kabulü, kültürel görecelik tezlerine dayanarak uluslararası politikada insan haklarını dışlamayı imkânsız kılar.

1948 yılında BM Genel Kurulu’nda kabul edilen İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’ne ‘karşı oy’ veren ülke olmamıştır.

Hiçbiri