Kur’an-ı Kerîm’de mü’minlere emir ve tavsiye edilen her iyi davranış “inanç” kavramıyla birlikte kullanılmıştır. Bir davranışın iyi olmasının temel şartı inançla birlikte bulunmasıdır. İşte o takdirde iyi davranış inanca uygun ve o inançla ayakta durabilen davranıştır. Elbette inanç olmadan inançsız bir insanın yaptığı davranış da kendine göre iyi davranış olabilir. Ancak Kur’an-ı Kerîm’e göre inkâra şartlanmış olan kimselerin dünyada yaptıkları iyiliklerin onlara âhirette, yani din ve inanç boyutunda bir yararı yoktur (bk. elKehf 18/103–105; İbrahim 14/29).