Kur’an-ı Kerîm’de davranış sözcüğü, yerine göre inançtan bağımsız, yerine
göre inançla birlikte kullanılmıştır. Davranış sözcüğü “inanç”tan bağımsız olarak
kullanıldığı zaman insanın hem iyi ve hem de kötü eylemlerini kapsar:
“Artık kim zerre ağırlığınca bir hayır işlerse onun mükâfatını görecektir. Kim
de zerre ağırlığınca bir kötülük işlerse onun cezasını görecektir” (ez-Zilzâl 99/7-8).
“Kim kötü bir iş yaparsa onunla cezalandırılır. O kendisine Allah’tan başka ne
bir dost, ne de bir yardımcı bulabilir” (en-Nisâ 4/123).
Fakat davranış sözcüğü Kur’an’da inanç kavramıyla birlikte yer aldığında sadece “iyi eylemleri” ifade eder (bk. el-Bakara 2/62; Sebe’ 34/37; et-Tegâbün 64/9).
Bu bağlamda “iyi davranış” dinin yapılmasını emir ve tavsiye ettiği iyi, doğru,
faydalı ve sevap kazanmaya neden olan bütün eylemlerdir.