Osmanlı dünyasında, günümüzün ifadesiyle sivil toplum örgütü diye isimlendirebileceğimiz bir müessese vardır ki, o da şu veya bu sebepten dolayı sıkıntıya düşen insanların haklarını korumak ve onlara yardım etmek üzere teşkilâtlanmış olan vakıftır. Vakıf kurumu yüzyıllardan beri İslam ülkelerinde büyük bir önem kazanmış sosyal ve ekonomik hayat üzerinde derin tesirler icra etmiş olan dinî ve hukukî bir kurumdur. İnsan fıtratında mevcut olan yardımlaşma hissi, şüphesiz ki insanlık tarihi kadar eskidir. Bu his dinî emir ve hükümlerle birleşince daha büyük bir kuvvet kazanır. İslam ülkelerinde vakıfların asırlarca büyük bir fonksiyon icra etmelerinin sebebini burada aramak gerekir. Çünkü “insanların en hayırlısı, insanlara faydalı olan; malın en hayırlısı Allah yolunda harcanan (başka bir ifade ile vakfedilen); vakfın en hayırlısı da insanların en çok duydukları ihtiyacı karşılayandır” prensibinin anlamını çok iyi bilen Müslümanlar bu yolda birbirleriyle yarışırcasına vakıf eserler kurdular. Bu sayede insanlar ve hatta hayvanlar büyük bir zorluk çekmeden hayatiyetlerini devam ettirdiler.