Modern yönetim düşüncesinin ikinci yaklaşımı olan Durumsallık yaklaşımı (contingency approach), 1960’lı yıllarda ortaya çıkmıştır. Durumsallık yaklaşımı “her koşulda geçerli en iyi tek bir örgüt yapısı” olmadığını öne sürmektedir. Klasik ve Neo-Klasik dönemde temel amaç kurumsal performansın arttırılmasıdır. Bu bağlamda verimlilik artışı sağlayabilmek için Klasik dönem ve Neo-Klasik dönem teorisyenleri birbirlerinden farklı özelliklere sahip en verimli örgüt yapılarını tespit etmeye çalışmışlardır. Durumsallık yaklaşımı ise bu dönemdeki en iyi örgüt yapısı önermelerinin tam tersini iddia etmektedir. Tüm ortamlarda ve şartlarda geçerli olan evrensel “en doğru, en verimli” ya da “en iyi” yönetim ilkeleri ve örgüt yapısı yoktur. Her durumda geçerli bir örgüt yapısından söz edilemez, çünkü örgüte dair tüm kavramlar koşullara (şartlara) bağlıdır.