İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra kamu sektörünü payının artmasındaki temel etken, ülkelerin kamu kaynaklı refah programlarına ve teşvik politikalarına
ağırlık vermeleri olmuştur. Dolayısıyla kamu harcamalarındaki artışla birlikte bu dönemde kamu harcamalarının kompozisyonu da değişmiştir. Refah devleti anlayışının getirdiği bu yeni kompozisyonda, işsizlik yardımı gibi prim esasına
dayanmayan refah programları önemli bir yer tutmuştur. Bu tür programlara yukarıda belirtilen sosyal nitelikli diğer hizmetlerdeki artış da eklenince
kamu harcamalarının boyutu önemli rakamlara ulaşmıştır. Refah devleti, vatandaşlarına minimum bir geliri garanti ederek, hastalık, yaşlılık, işsizlik
gibi sosyal riskleri karşılayabilecek güce kavuşturmayı amaçlayan; tüm vatandaşlara belirli sosyal hizmetleri sunma sorumluluğunu alan ve devletin
ekonomiye aktif müdahalelerde bulunmasını öngören bir devlet modelidir.