Birinci ve ikinci dünya savaşı arasındaki dönemde ILO, Cemiyet-i Akvam’a bağlı özerk bir bölüm olarak faaliyet göstermiş ve günlük çalışma süresinin 8 saate indirilmesi, işsizlik le mücadele, hamile kadın işçilerin sağlıklarının korunması, kadın ve genç işçilerin çalışma şartlarının iyileştirilmesi gibi çalışma yaşamının temel konularıyla ilgili alanlarda çalışmalar yapmıştır. İkinci Dünya Savaşı sırasında merkezi Kanada’nın Montreal kentine taşınan ILO, 1944 yılında 25 yıllık faaliyetinin ardından Filadelfiya’da Uluslararası Çalışma Konferansı’nı toplamış ve bir bildiri hazırlamıştır. Filadelfiya Bildirisi aşağıdaki il keleri içermektedir: • Emek ticarî bir meta değildir. • Düşünce ve dernek kurma özgürlüğü, kalıcı bir ilerlemeyi gerçekleştirmenin esas unsurlarındandır. • Fakirlik, refaha yöneltilmiş bir tehlikedir. • Bütün insanlar; ırk, inanç ve cinsiyet leri ne olursa olsun, kendi maddî durumları nı ve manevî gelişmelerini özgürlük, vakar, ekonomik güvence ve fırsat eşitliği şartları altında geliştirme hakkına sahiptir. Filadelfiya Bildirisi’nde yer alan ilkeler, daha sonra ILO anayasasının bir bölümünü oluşturdu. 1946 yılında Birleşmiş Milletler’in bünyesinde ilk uzmanlık örgütü olarak yeniden kurulan ILO’nun başlangıçta 45 olan üye ülke sayısı, 1980’de 144’e, bugün de 155’e ulaşmıştır.