Devrimciler, ruhbana ve soylulara karşıydılar ve bu karşıtlıklarının gereğini yerine getirmeye başladılar. Feodal dönemlerden beri süregelen ayrıcalıkları iptal ettiler; eşitlik esasını getirdiler; tüm insanların doğuştan özgür oldukları ilkesi üzerinden ilan ettiler. Vergi toplanmasında iltizam yöntemini (vergi gelirlerini ihaleyle satmak) yürürlükten kaldırdılar. Mültezimlerin (vergi gelirlerini satın alıp toplayan) yerini, merkezi yönetimin denetimi altında çalışan, zaten kraliyet döneminde bir hayli önem kazanmış olan vergi daireleri aldı. Köylülerin üzerinde büyük bir yük oluşturan aşar vergisi (tarım ürünlerinden onda bir oranında alınan vergi) ve angarya türünden çalışma zorunlulukları kaldırıldı. Kilise mensuplarının ve soyluların ayrıcalıklarına son verildi. Soylu ve ruhban sınıfının bazı ileri gelenleri Fransa’yı terk ederek, diğer komşu ülkelere sığındı ve oralardan itibaren devrimci yönetime karşı güç örgütlemeye başladılar. İlk çatışma Valmy’de cereyan etti ve devrimciler, bu muharebeden zaferle çıktılar. “Yaşasın ulus!..” nidaları, Fransa’da bu zaferden sonra siyasal hayata geçti. Ancak izleyen aylardaki hoşnutsuzluklar, köylü ayaklanmaları ve sürgünlerin düzenlediği dış baskılar arasında Devrim, 16. Louis ve Kraliçe’yi giyotine kadar götüren çok yoğun bir şiddet ayracına dönüştü. Ardından Devrim’in çocukları kendi aralarında anlaşmazlığa düştü ve birbirlerini sırayla ölüm cezalarına mahkum ettirdiler.