Suudi Arabistan, Katar, Brunei gibi patronaj sistemine dayanan çok sayıda rejim günümüzde varlıklarını sürdürmektedir. Ancak bu tür geleneksel himayeci sistemlerin çoğunlukla petrol zengini olmaları tesadüf değildir. Patronajı oluşturan nüfuz alışverişini uzun vadede sürdürmek bir diktatör için hem pahalı hem de rizikoludur. Sistemde yeterince kök salabilecek her kişi diktatörü devirebilir. Ayrıca bu ülkelerin ana ihraç kalemlerinin (örneğin petrol) dünya pazarlarındaki fiyatları düşebilir. Böyle bir düşüş, liderin etrafına sağladığı olanakları ve dolayısıyla patronaj uygulamasını sekteye uğratabilir. Bu rizikonun farkında olan diktatör, patronaj ile topladığı destekçilerini çok uzun süre
etrafında tutmaz. Dolayısıyla, dikta rejimlerinin yönetim kadrosunda hızlı devinim gözlemlenir. Devrik Irak diktatörü Saddam Hüseyin’in iktidarı süresince yakın çevresindeki yardımcılarının görev tanımlarını devamlı değiştirmesinin, bu yardımcıların birçoğunu düzmece suçlamalarla idam etmesinin ve ülke içindeki sayısız güvenlik kurumunun birbirleri üzerine muhbirlik yaptırmasının altında
yatan da patronaj temeline dayanan iktidarını koruma güdüsü olmuştur.