Depremde ahşap yapıların daha iyi davranış göstermesi ve ayakta kalmaları sonucu 1509 depremi sonrası ahşap yapı üretiminin teşvik edilmiştir. Ancak bu durum daha sonraki dönemlerde başka bir sorunu, suriçi yangınlarını gündeme taşımıştır. Ahşap yapı malzemesinin, yangınların kolaylıkla ortaya çıkmasında ve hızlıca yayılmasında etkisinin fazla olması kentsel alanlarda ağır tahribata yol açan felaketlerle karşılaşılmasına neden olmuştur. Bu anlamda 1633 (Cibali-İstanbul) ve 1693 (İstanbul) Yangınları hem konutlara hem de işyerlerine ağır hasar veren afetler olarak arşivlerde yerini almıştır (Özgür ve Azaklı 2001). Takip eden süreçte ise meydana gelen yangınlarla mücadele için “Tulumbacı Ocağı” (Eğilmezer 2010) gibi teşkilatların kurulması önemli adımlar sayılsa da yangın afetinin temel nedenlerini ve fiziksel yapının kırılganlığını azaltacak yaklaşımlar henüz bu dönemde çok fazla gözlenememektedir.