Kentlerin demografik açıdan yoğunluk kazanmasının başlıca sebeplerinden birisi, kent dışı yerleşme alanlarından şehirlere yönelen göçtür. Gecekondu, köylerden kentlere göçün ve ülkelerin sosyo-ekonomik gelişme düzeyinin dolaysız bir sonucudur. Özellikle gelişmekte olan ülkelerde konut arzında görülen açık, kentlere göçmüş olanları gecekondu yapmaya zorlamaktadır. Kent topraklarının mülkiyet yapısına ek olarak kamu kuruluşlarının ve mahalli idarelerin tasarrufları altında büyük konut projelerini uygulayacak arsaların olmaması, dar gelirli kimseleri konut açısından istenilmeyen yönlere sevk etmektedir. Türkiye’de gecekonduların ortaya çıkışı 1945 yıllarına kadar uzanır. Bu tarihlerde başlayan gecekondu yapımı ve buralardaki yaşayış geçici olarak nitelenmiştir. Ancak zaman içerisinde bunların kalıcı oldukları büyük ölçüde kendisini hissettirmiştir. Genellikle gecekondular kentlerin, tarım dışı üretimin yapıldığı ve buralarda çalışan vasıflı işgücünün barındığı yerlerdir. Fakat çalışma düzeni içerisinde uzmanlaşmanın ve iş bölümünün artması giderek iş alanlarında üretim, dağıtım ve yönetimin farklı mekanları kaplamasına sebep olmuştur. Bu da şehirlerdeki yerleşme alanı talebini nitelik ve nicelik yönünden farklılaştırmıştır.