Dördüncü Beş Yıllık Kalkınma Planı (1979- 1983) döneminde, konut barınma amacı dışında tasarruf ve yatırım malı ve aynı zamanda bir sosyal güvenlik aracı olarak görülmeye başlanmıştır. Bu dönemde, sosyal güvenlik kuruluşları aracılığı ile toplu konutların yapılması ilke olarak benimsenmiştir.