Yazarlar, çoğunlukla kendilerinden önceki anlatıların izini sürerler, onların parodisisıklıkla yapılır. Böylece metinlerarası göndermeler söz konusu olur ki, bu da p ostmodern romanı, kapalı tek bir anlatıdan uzaklaştırarak farklı anlam dokusunun ve
katmanlarının olduğu, yoruma açık bir yapıt haline getirir. Umberto Eco’nun Açık Yapıt isimli kitabı bu yaklaşımları kavramsallaştırır. Bu anlamda İtalio Calvino’nun Bir Kış Günü Eğer Bir Yolcu, Umberto Eco’nun Gülün Adı ve Foucault’un Sarkacı adlı romanları akla gelen ilk romanlardır. Öte taraftan mitoslarla gündelik yaşamın sadeliğini, karşıtlığını bütünleştiren Paul Auster; günümüz toplumlarında insanının yabancılaşmasını kara mizah ve düşsel yaşamı birleştirerek yapıtlarına yansıtan Thomas Pynchon; fantastik ve büyülü gerçekçiliği, kurguyu merkez alan bakışla John Bart yine bu tür eser veren yazarlar arasında yer alır.

Bu dönem sanatçıları kimi zaman toplumdaki her tür ayırımcılığı, kimi zaman toplumun klişeleşmiş alışkanlıklarını, kimi zaman da toplumsal yapıyı belirleyen gösterge ve kodları yapıtlarında irdeleyerek, bunlara yeni anlamlar yükleyerek sorgulamışlardır. Bu anlamda egemen olan tüketim kültürü ve medya eleştirisi dikkat çekmektedir., Barbara Kruger’in medyanın dilini kullanarak, popüler kültürün yarattığı cinsiyet ayrımcılığını eleştiren işleri; Jenny Holzer’in tüketim kültürünün yarattığı birey tipine yönelik eleştirilerini, kendisine ait sözleri görünür kılarak sergilediği elektronik panoları; Cindy Sherman’nın farklı kimliklere bürünerek çektiği fotoğraflarla gerçek kimliğini belirsizleştirdiği eserleri; Sherrie Levine’nın erkek sanatçıların bilindik eserlerini kopyalayarak kendine maletmesi, tüketim kültürü ve medyanın güvenirliğine, bilgiyi manipüle edebilmesine, önerilenin yapaylığına yöneltilmiş önemli eleştiriler olarak dikkat çekmektedir.