Kamunun yatırım veya diğer harcamalar yoluyla gerçekleştirilen açık bütçe politikasının ve harcama artışının istihdam üzerindeki etkisi 1958 yılında İngiliz ekonomisti Phillips tarafından Phillips eğrisi olarak açıklanmıştır. Phillips eğrisi enflâsyon, ücretler ve işsizlik oranı arasındaki ilişkiye bağlı olarak, enflâsyonla işsizlik arasında negatif bir ilişki olduğunu ileri sürer. Açıktır ki enflâsyonla işsizlik oranı arasındaki ilişki ücret oranı, emek arzının ücret esnekliği ve emek piyasasındaki koşullar aracılığı ile ortaya çıkar. Phillips eğrisi genel kabul görmüş olmakla beraber, 1960’larda Friedman ve Phelps’in Phillips eğrisinin ilk ortaya konuluş biçimine bazı itirazları olmuştur. Onlara göre, kısa dönemde enflâsyon istihdama katkı yapıyor olabilir ama işçilerin durumu kavraması ve enflâsyonla ilgili beklentilerinin oluşması üzerine uzun dönemde eski duruma dönülmesi kaçınılmaz olur. Bu nedenle, moneteristlere göre Phillips eğrisi kısa dönemli bir çözüm sağlar. Uzun dönem analizleri ise Friedman-Phelps yaklaşımını haklı çıkarmaktadır