Medenî yargı alanında bir mahkemenin bir uyuşmazlığı çözmek amacıyla ona el atabilmesi için, bunun öncelikle o mahkemenin önüne getirilmesi gerekir (HMK m.24/I). Öte yandan, özel hukuk alanındaki bazı kanunlar, bazen yeni bir hukuki durumun yaratılması için mahkeme kararını şart kılmaktadır. Keza, özel hukuka ilişkin bazı hallerde bir hakkın veya hukuki ilişkinin mahkeme kararıyla tespiti ya da bir geçici hukuki koruma önlemi yahut çekişmesiz yargı işi hakkında mahkemece karar verilmesi aranmaktadır. Söz konusu bu hallerde kendisine başvurulan mahkemenin, bu başvuruyu inceleyip karara bağlaması da belli bir usûl dahilinde gerçekleşecektir. Bir karar vermesi için mahkeme önüne getirilen hususun maddi hukukun tanıdığı bir hak veya getirdiği bir yükümlüğe ilişkin bir uyuşmazlık olması durumunda, ortada bir “dava” söz konusudur. Buna karşılık, karar vermesi için mahkeme önüne getirilen diğer hususlara yönelik başvurular ise “talep” olarak adlandırılır. İşte, medenî usûl hukukunun konusunun, bir dava veya talebin mahkeme önüne getirilişinden bunun mahkemece karara bağlanmasına kadar olan sürecin yöntem açısından düzenlenmesine, verilen kararın kesinleşmesi ile doğurduğu sonuçların ortaya konulmasına dair kuralların oluşturduğu söylenebilir.