Ulusal ekonomik sistemin belirleyici öğelerinin başında özel sektör ve bu sektörü oluşturan şirketler gelir. Şirket yapıları sermayeye kâr sağlamak için biçimlendirilmiştir. Bu yapının iletişimin doğası, kendi ekonomik amaçlarını gerçekleştirmesi için gerekli ve zorunlu olan üretim tarzı ve ilişkilerinin getirdiği ilişkilerin biçimine göre şekillenir. Bu ilişki ve iletişim biçimi, örneğin, neyin, ne kadar, nerede, ne zaman, nasıl ve ne tür bir emek gücü ve ne kadar para kullanarak üretileceği, ücret politikalarının ne olacağı ve kaynakların nasıl kullanılacağı hakkında verilen kararlar ve bu kararların yürütülmesiyle ilgilidir. Şirket egemenliğindeki pazarda bütün bunlar çalışan insan kitlelerine rağmen saptanırken insanların kendi geleceklerini ve kendi yaşam koşullarını kendilerinin belirleme olanakları ellerinden alınır. Şirket politikaları ve devlet bütçesi tartışmalarında, harcamaların nasıl ve nereye yapılacağının, faydaların nasıl bölüşüleceğinin saptanmasında, karar verenler genelin çıkarını temsil eden temsilciler değildir: Genelin çıkarı özel güçlerin çıkarından geçerek açıklanır. Bu açıklama iletişiminde, örneğin, şirketlerin ve devlet kurumlarının topluma katkıları, ekonomik gelişmeyle ilgili kaygıları ve çabaları sunulur.