Ayrımcılık, bir gruba veya grubun üyelerine karşı ön yargılardan beslenen olumsuz tutum ve davranışların tümüyle ilgili bir süreçtir. Ön yargılar ve dolayısıyla ayrımcılık, bir gruba ya da grup üyelerine yönelik olumsuz düşüncelerin yanı sıra hoşlanmama, hor görme, kaçınma ve nefret etmeye kadar uzanan olumsuz duyguları içeren tutumlara da yol açar. Ön yargılar, diğer insanları, bireysel varoluşlarından değil, grup aidiyetlerinden hareketle değerlendiren bir tutumu ve olumsuz, dogmatik kanaatleri ifade eder. Ayrımcılığın yöneldiği kişiler, kişisel özellikleri değil, ait oldukları grubun özellikleri nedeniyle bu davranışın hedefi olur. Örneğin, “şu yaşlılar ...”, “şu sarışınlar ...”, “Şu gençler ...”, “şu Asyalılar...” veya “... şu göçmenler” gibi genelleyen ve homojenleştiren ifadeler bireysel özellikleri silikleştirir ve ilgili gruba değin önyargı ve klişe düşünce ve tutumları pekiştirerek yeniden yeniden üretilmesine katkı sağlar. Ayrımcılık; ırkçılık, cinsiyetçilik ve milliyetçilik söylemleriyle iç içe geçebilir; birini diğerinden ayıran sınırlar net değildir. Bu nedenle de etnik köken, toplumsal cinsiyet, cinsel yönelim gibi farklılıklar birer ayrımcılık unsuru olarak belirginleşir. Her zaman ayrımcılık iradi olarak yapılmaz; kimi zaman da gündelik yaşamda sıklıkla kullanılan atasözleri, fıkralar, şakalar, ön yargı içeren klişelerin kullanımı ayrımcılığa katkı sağlanmış olur. Bu nedenle de haberden reklam türüne kadar medyada metin yazarları ve profesyonel çalışanlar, dil kullanımında çok dikkatli ve hassas davranmak durumundadır.