Denetim mesleğinde esas gelişme 1950’lili yıllardan sonra olmuştur. Bu dönemde ekonomik hayatta
meydana gelen gelişmeler sonucunda sermaye birikimi, sermaye yoğun teknolojiye geçiş, üretim
kapasitesinin genişlemesi sonucunda yeni ve büyük organizasyonlar kurulmuş, ekonomik yaşamda köklü
değişiklikler meydana gelmiştir. Bu büyüme ile birlikte kaçınılmaz olarak işletmelerin finansal bilgileri
kaydetme, işleme ve yorumlama gereksinimi artmıştır. Bu gereksinmeye cevap verebilmek amacıyla
muhasebe sistemleri kurulup, işletilmeye başlatılmıştır. Öte yandan büyüme sonucu işlem ve kayıt
sayısının artması, denetçinin işini zorlaştırmış, örnekleme yoluyla denetimin yapılması düşünülmeye
başlanmıştır. Ancak bu tür bir denetimin sonuçlarının sağlıklı olabilmesi için işletmeler tarafından iç
kontrol sistemleri oluşturulmaya başlanmıştır. Denetçiler örmekleme yapmadan önce işletmenin mevcut
iç kontrol yapısını inceleyerek buradan elde ettikleri bilgi doğrultusunda inceleyecekleri örnek
büyüklüğünü tespit ederek denetim yapmaya başlamışlar ve bu yaklaşıma sistemlere dayalı denetim
yaklaşımı adı verilmiştir. Sistemlere dayalı denetim yaklaşımı ile yapılacak denetim, denetçinin
işletmenin sistemlerini inceleyip buradan çıkan sonuca göre gerçekleştireceği denetim çalışmasının
kapsamını belirlemesi olayıdır. Ancak unutmamak gerekir ki bir işletmenin tümü için genel olarak iç
kontrol sistemi iyidir ya da kötüdür demek doğru değildir. Denetçiler döngü yaklaşımı adı verilen bir
yaklaşım ile bölümler halinde işletmenin iç kontrol sistemlerini inceleyip bölümler bazında iyi veya kötü
olduğuna karar verip, bölümler bazında toplayacağı kanıt sayısına karar vermektedir.