Müzeler kendilerini toplumun ve gelişiminin hizmetinde ve bir eğitim kurumu olarak tanımlamışlardır. Ancak bu kez de tek yanlı, didaktik, uzmandan acemiye yönelik bir yaklaşım gösteren sergileme ve eğitim yöntemleri, toplumu müzeye yakınlaştırmaktan çok, toplumsal geçerliliklerini sorgulanır hâle getirmiştir. Böylece, özellikle tarih yazımı, öğrenme ve iletişim teorilerindeki gelişmelerle de birlikte müzeler, 1980’lerden itibaren ziyaretçi temelli ve hizmete yönelik bir yaklaşımı benimsemişlerdir.