Fransa ve İngiltere’nin aksine geç dönem ortaçağ boyunca Almanya merkezileşmesini tamamlayamaz. Geç dönem ortaçağ boyunca Almanya çok sayıda parçaya ayrılmış feodal yapılar topluluğu gibidir. Görünüşte tek bir imparator vardır. Ancak onun yetkileri sadece sistemin başında protokolden ibarettir. Gerçek otorite prensler, yüksek rütbeli rahipler ve şehir heyetleri tarafından icra ediliyordu. Bunların her biri kendi toprağı üzerinde adaleti dağıtmak, para basmak, hatta savaş açmak yetkisine sahipti. İmparatoru seçen yedi elektör prensliğin yanı sıra yaklaşık yirmi beş seküler ve doksan tanesi dinsel olan prenslik, yüzden fazla kontluk, çok daha büyük sayıda düşük seviyeli lordluk ve ayrıca bu dönemde Almanya’da aşağı-yukarı küçük boyutta da olsa üç bin kent bulunuyordu. Almanya’nın bu kadar parçalanmış bir görüntü sunmasının nedeni İngiltere ve Fransa’daki gibi kraliyet ailelerinin soya dayalı olarak babadan oğla geçmemesi ve bundan dolayı da merkezi yönetim anlayışının Alman topraklarında kuvvetlenememesidir. Bunun sonucu olarak Almanya’da imparatorlar hiyerarşiye hükmetmekten ziyade başkanlık ediyorlardı. Diğer bir unsur ise, Fransa’da Paris’in, İngiltere’de Londra’nın idari merkez olarak belirlenmiş olmasına rağmen, Almanya’da sabit bir idari şehir merkezi görülmez.