Osmanlı Devleti’nin Birinci Dünya Savaşı’na girmesinden birkaç ay önce parlamentonun onayı alınmadan yürürlüğe sokulan Askerî Yükümlülükler Kanunu, Cumhuriyet dönemi Türkiye’sinin zorunlu askerlik uygulamasının da temelini oluşturur. Her ne kadar 1927’de çıkarılan 1111 sayılı kanunla yürürlükten kalkmış gibi gözükse de, 1914 tarihli son Osmanlı askerlik kanununun getirdiği “topyekûn seferberlik” anlayışı varlığını korudu. Her an bir savaş çıkabileceği düşüncesiyle askerlik yaşına gelmiş erkek nüfusu barış zamanında da silahaltında tutmaya çalışmak bunun bir göstergesidir. Topyekûn seferberlik, ülkenin sivil ve askerî bütün potansiyelini çıkacak bir savaşta ordu ihtiyaçları için seferber etmeyi öngörür. 1914 Askerî Yükümlülükler Kanunu, bunun insan kaynakları kısmını düzenlemeye çalıştı. Birinci Dünya Savaşı boyunca toplam 2.873.000 kişi askere alınmış ve senelik ordu mevcudu da 800.000’i bulmuştu. Bununla beraber, zorla askere alınanlar içinde çeşitli sebeplerle firar edenlerin sayısı da oldukça yüksekti.