Devleti içine düştüğü zor durumdan kurtarmak isteyen II. Abdülhamid’in ilk el attığı alan askeriye oldu. Daha gelişmiş silahlara sahip olmasına rağmen Osmanlı Devleti’nin savaşı kaybetmesi, askerî kuvvetin sadece teçhizat üstünlüğüyle sağlanamayacağını gözler önüne sermişti. Teşkilâtında ve doktrininde yeniden yapılanmaya gidilmesi gereken ordunun komuta kademesinde ciddi zaaflar olduğu gibi, kuvvet yapısıyla birliklerin konuşlanışında hatalar ve askerlerin cepheye sevkiyle orada gerekli malzemelerle desteklenmesi konularını içine alan seferberlik ve lojistik sistemlerinde büyük eksiklikler vardı. Ordunun bir savaş planı ve doktrini olmadığı bu savaşla birlikte ortaya çıkmıştı.