Bir tarım ülkesi olan Osmanlı Devleti’nde 1800’lü yılların başında nüfusun
%80’i ziraatle uğraşmaktaydı. 19. yüzyıldaki modernleşme ve sanayileşme girişimlerine
rağmen 1900’lerde de bu oranda fazla bir değişiklik görülmez; ancak, bu süre
zarfında doğal olarak yapılan tarımın niteliğinde büyük mahiyet farkları ortaya
çıkar. Nitekim, 1800’lerde tarımsal üretim daha çok yerel boyutta, yani uzak bölgelere
pazarlanmaksızın yerel ihtiyaçları karşılamak için yapılırken, 19. yüzyılın
sonlarında gelişen ulaşım imkanlarının da etkisiyle artık ticari amaçlı olarak daha
büyük ölçekte yapılmaya başlanmıştır.