18 Şubat 1856 tarihinde ilan edilen Islahat Fermanı hakkındaki memnuniyeti
dile getiren 9. madde ise şöyledir:
“Haşmetli Osmanlı padişahı din ve ırk farkı gözetmeksizin tebaasının refahını yükseltecek bir ferman zaten ilan etmiş ve Hıristiyan tebaasına karşı iyi niyetlerini belirtmiş olduğundan, tamamen irade-i şahaneye dayanan bu fermanı Barış Antlaşmasını imzalayan devletlere de bildirmeye karar vermiştir. Bu antlaşmayı imza eden devletler bu fermanın kendilerine verilmesinin yüksek kıymetini takdir ederler. Ferman yukarıda adları geçen devletlerin ne beraberce ne de tek başlarına Haşmetli Sultanla tebaasın arasındaki münasebetlere ve Osmanlı Devletinin iç idaresine hiçbir şekildemüdahale etme hakkı olmadığını teyit eder.”

 9. madde ile Gayr-i Müslim Osmanlı vatandaşları bu antlaşmaya imza atan devletlerin ortak koruması ve gözetimi altına girmişlerdi. Bu durum ilgili devletlerin Osmanlı iç işlerine müdahale etme imkânı ve fırsatı vermiştir. Düvel-i Muazzama, bu fırsatı sonuna kadar kullanmasını bilmiş; Osmanlı Devleti’nin gerekli reformlar yapılmadığı iddiasıyla veya başka gerekçelerle bu maddeye istinaden içişlerine doğrudan müdahale etmiştir. Bu müdahaleler, Osmanlı Devleti’nin lehine asayişin yeniden sağlanmasından daha ziyade, Gayr-i Müslimlerin bağımsızlık mücadelelerine yardım edecek ve bunların yolunu açacak bir şekilde kolaylaştırmıştır. Hatta bağımsızlıklarını kazanmalarıyla yetinmemişler, bu kez daha sonraki süreçte bunların topraklarını genişletmek için benzer diplomatik destekleri hep vermişlerdir.