Başkent İstanbul’da çeşitli markalarda su satan sucu dükkânları açılmıştı. İstanbul’un en güzel suları Çamlıca, Kayışdağı, Taşdelen, Karakulak, Sırmakeş, Çırçır, Kocataş, Kanlıkavak ve Hamidiye suları idi. Başta kolera olmak üzere, salgın hastalık zamanlarında hükümet Terkos suyu ve bent suları yerine doğal kaynak sularının kullanılması hususunda halkı ikaz ederdi. Muhacirler tarafından 1881 yılında Beykoz’da keşfedilen Karakulak suyunun 40 kıyyesi (yaklaşık 51 kg) 7 kuruştan satılırken, yakın yerlere ücretsiz taşınmakta, uzak bölgelerde oturanlardan 1 kuruş nakliye ücreti alınmaktaydı. Yaygın tüketildiği anlaşılan sulardan birisi de İnegöl’den getirilen Çitli suyu idi. Hazmettirici ve birçok hastalığa karşı bünyeyi koruyucu özelliğe sahip Çitli suyu, “herkes alsın diye” sandığı 140, şişesi 3 kuruşa satılmaktaydı. Boş şişe iade eden, dolusunu 100 paraya alabilmekteydi. Bazı su bayileri, müşterilerini sahte su satıcılarından korumak için, belirli bir indirim yaparak abonelik sistemini geliştirmişlerdi.