Üzüm şırasından ya da eski şaraplardan yapılan bir içecekti. Arapça “üç” anlamındaki selâseden türeyen müsellese bu adın verilmesi, şıra veya şarabın üçte biri kalıncaya kadar kaynatılması nedeniyledir. Bu şekilde kaynatma neticesinde alkolü giderilmiş olan şarabın, yani müsellesin, dinî kurallara göre içilmesi mübah hâle geliyordu. Ancak Evliya Çelebi, yıllanmış şarabın ne kadar kaynatılırsa kaynatılsın alkolünün kaybolmayacağından hareketle, bunun bir fincanının bile sarhoş etmeye yeteceğini düşünmüş ve müsellesi haram saymıştır. Buna karşın diğer din âlimleri ve yazarlar, müsellesi tüketimine olumlu bakmışlardır. Müselles Kırklareli ile Rumeli’nin çeşitli yerlerinde ve Bosna’da üretilmekteydi. İstanbul’da pek fazla tutulmamış olmakla beraber, en çok aranılanı Gelibolu müsellesiydi.