Genç yaşta tahta oturan Sultan Süleyman, saltanatı boyunca batıda ve doğuda bizzat ordusunun başında seferlere çıkmıştı. Uzun hükümdarlığının son senelerinde artık yetmiş yaşlarının içindeydi. Bu halde iken onu 1566’da sefere çıkmaya zorlayan sebepler, bir önceki sene yaşanılan Malta bozgununa karadan bir cevap vermek yanında tebaasına iktidar ve gücü hala eskisi gibi elinde bulundurduğunu göstermek arzusuydu. Oğulları arasındaki mücadelenin kötü izleri, Malta bozgunu ile birleşince sufi çevrelerin de tesir ettiği muhalif düşünceler önemli ölçüde imajını zedelemişti. 1562 Osmanlı-Habsburg anlaşması karşılıklı olarak eski taahhütleri yenilemekle birlikte sınır boylarındaki karışıklıklara esaslı bir çözüm getirmemişti. Habsburg kuvvetleri Osmanlı idaresindeki Macar topraklarına saldırırken Budin ve Temeflvar beylerbeyileri de bunlara karşılıklı akınlar gerçekleştirmişlerdi. Ferdinand’ın 1564’te ölüp yerine II. Maxilian’ın geçmesiyle Erdel’de olaylar arttı. Mücadele Tokaj ve Pankota kaleleri üzerinde yoğunlaştı. 1565 Haziran’ında anlaşmanın uzatılması görüşmeleriyle ilgili diplomatik teşebbüsler yeniden başladı. Ancak Osmanlı kuvvetleri Erdel meselesi sebebiyle Bosna tarafından harekete geçip Krupa ve Novi’yi ele geçirmişlerdi. 1566’da İstanbul’a gelen Habsburg elçisi Krupa’nın iadesini isteyip vergi borcunu da ödemiş, Osmanlıların Tokaj’ın terk edilmesi yönündeki isteklerine olumlu bir cevap vermemişti. Bu gelişmeler yeni seferin siyasi ve görünür sebeplerini oluşturdu.