I.Süleyman dönemi her zaman ulaşılmaya çalışılan bir “altın çağ” şeklinde değerlendirilmiştir. Bu yaklaşım XVIII. yüzyıl sonlarında büyük ölçüde Avrupa etkisinin görüleceği döneme kadar “gelenekçi” Osmanlı temel düşüncesini belirledi. Problemler karşısında çareyi iç dinamiklerinde arayan ve bunun için örnek bir dönem bulma gayretinde olanlar tarafından desteklenen Batı karşıtı çevrelerin düşünce dünyalarının zeminini oluşturdu. Osmanlı ıslahat yazarları, Kanunî dönemini kendi yaşadıkları çağdaki olumsuz gelişmeler karşısında örnek devir olarak nitelemeye başladılar. Bu yaklaşım XVI. yüzyılın sonlarından itibaren kaleme alınan Osmanlı tarihlerinin ve ıslahat risalelerinin ana görüşü haline geldi