Hristiyanlarca Kudüs ve çevresindeki kilise, kabristan gibi bazı bölgeler, Kutsal Yerler (Makâmât-ı Mübareke) sayılmaktaydı. Buralara hizmet etmek ise Hristiyanlar için şerefti. Hristiyan mezhepleri bu hizmetleri ele geçirebilmek için büyük bir rekabet hâlindeydiler. Osmanlı Devleti, bölgeyi fethi sonrası, Kutsal Yerler’de mezhepler arasında varolan düzeni korumuştu. Ancak sonraki yıllarda ilgili devletlerin baskıları ile Katoliklere ve Ortodoks­lara birçok ayrıcalık vermiş ve 1740 kapitülasyonuyla özellikle Fransızlara yani Katoliklere yeni ayrıcalıklar tanımıştı. Ancak zaman içerisinde Ortodoksların, Kutsal Yerlerde daha üstün bir konum kazanmasıyla Katolikler yeniden eski düzeni istemeye başladılar. Bu da Kutsal Yerler Sorununun doğmasına neden oldu. 1847 yılında Hz. İsa’nın doğduğu yer olarak kabul edilen “Beytüllâhim”deki gümüş yıldızın kaybolması üzerine Ortodokslarla Katolikler birbirlerini suçlamaya başladılar. Osmanlı Devleti, yeni bir yıldız yaptırıp ye­rine koyarak sorunu çözmeğe çalıştıysa da olayın büyümesini önleyemedi. Böylece III. Napoleon’un aradığı fırsat da ortaya çıkıyordu.

Katoliklerin koruyucusu olarak Fransa, Ortodoksların koruyucusu olarak Rusya işe karışarak konuyu siyasi çıkar ve rekabetleri için kullanmaya başladılar. III. Napoleon, 1850 yılında Osmanlı Devleti’nden, 1740 Kapitülasyonları ile verilmiş olan ayrıcalıkların tam olarak uygulanmasını istedi. Bu ise Kutsal Yerler’de Katoliklere, Ortodokslar aleyhine yeni hakların verilmesi demekti. Bu durum karşısında Rusya da Babıâli’den 1774 Küçük Kaynarca Antlaşması’nın koşullarına saygı göstermesini istedi. Osmanlı Devleti, Fransa ve Rusya ile bir anlaşmazlığa düşmek istemiyordu. Doğru yanıt E’dir.