1860’lardan beri faaliyet gösteren ve kendilerine Yeni Osmanlılar denilen yenilikçi gurup, devletin anayasal/parlamenter sisteme geçmesi gerektiğine inanıyor ve bu doğrultuda faaliyet gösteriyorlardı. İbrahim Şinasi, Namık Kemal, Ziya Paşa, Ali Süavi gibi aydınlar basın yolu ile Midhat Paşa, Mehmed Rüşdi Paşa, Damad Mahmud Paşalar gibi önderleri de bürokrasi içinde anayasal sisteme geçmek için ellerinden geleni yapıyorlardı. Nitekim Sultan Abdülaziz’in bir ihtilal ile tahttan indirilmesi olayında hepsinin bir şekilde katkıları olduğu varsayılabilir. Onun yerine tahta geçecek olan V. Murad, Yeni Osmanlılara yakındı ve onlar ile ilişkileri vardı. Bundan dolayı devleti meşrutiyete (anayasal monarşiye) onun geçirebileceğine inanıyorlardı. Ancak devlet yükünü üç aydan (93 gün) fazla omuzlarında taşıyamayan ve akıl sağlığı bozulan V. Murad da bu umutların yeşermesine imkân vermedi. Devletin içine düştüğü malî krizler ise problemler karşısında üretilen politikaların hayata geçirilmesine imkân tanımıyordu. Dışarıda, Avrupa kamuoyunda Osmanlı aleyhtarlığı gelişti, içeride muhalefet yükseldi, medrese öğrencileri ayaklandı ve bir çare olarak Sadaret değişikliğine gidildi. Geleneksel politikaların aksine Rusya ile yakınlık tesis ederek bir denge kuracağını düşünen Sadrazam Mahmud Nedim Paşa görevden alındı ve yerine Mehmed Rüşdü Paşa getirildi. Yeni hükümette, daha sonra saltanat değişikliklerine giden yolu açacak olan Midhat Paşa ve Hüseyin Avni Paşalara da yer verildi.