Panislavizm’in tarihi kökenlerini 17. yüzyıla kadar götürmek mümkündür. İlber Ortaylı, 17. yüzyılın ilk yarısında, Osmanlı yönetimi sırasında, Slav birliği ve bağımsızlığından ilk söz eden kişinin Hırvat şairi İvan Gunduliç olduğunu kaydetmektedir. Gunduliç şiirinde, Slav kurtuluşundan ve yardımlaşmasından söz ederken Slav tarihi ve kültürü üzerine geniş bilgisi olan Hırvat Krianiç ise, Slavcılığın siyasi ve kültürel programını yapmıştır. O, Slav birliği ve kurtuluşunun ancak Rus çarı tarafından gerçekleştirilebileceğine inanıyor ve çar’dan da bunu gerçekleştirmesini istiyordu. Rusya dışındaki Güney Slavları bu dönemde, dağınık ve farklı egemenliklerin altında yaşadığı gibi, Rönesans İtalya’sının kültürel tesirlerine de açık durumdaydılar. 18. yüzyıl sonlarına gelindiğinde, ünlü Ortodoks manastırı Aynaroz’daki rahip Hillandersky, Slavyan-Bulgar tarihini kaleme aldı. Eserde, Bulgarların Türk ve Yunan etkisinden kurtulup tekrar dirilmeleri gerektiği vurgulanıyordu. Balkanlı aydınlar, 19. yüzyılda ise, daha ziyade Rus ve batı Slav aydınlarını takip etmeye başladılar. Bununla birlikte Balkan Slavları’nda kendini gösteren milliyetçilik, Rusya’daki Panislavizm’den farklıydı ve arada belirgin bir bağ da bulunmuyordu.