XVII-XVIII. yüzyıllarda Osmanlı Devleti uzun savaşlar ve bunların sebep
olduğu ekonomik buhranlar ve iç karışıklıklarla uğraşmak zorunda kalmıştır.
Özellikle Anadolu ve Suriye’de yaşayan halk ekonomik zorluklar ve eşkıya baskısı yüzünden köylerini terk ederek, daha güvenli gördükleri kasaba ve şehirlere göç etmeye başlamıştır. Binlerce köy ve mezraa harap bir vaziyete gelmiştir. Bu durum ekonomisi tarıma dayanan Osmanlı maliyesini derinden etkilemiş ve ekonomik buhranlar sık sık tekrarlanır olmuştur. Bu duruma çare arayan Osmanlı devlet adamları harap ve boş yerlere konar-göçerleri yerleştirerek, buraları ziraata açmak ve bu sayede devlet gelirlerini arttırmak gibi bir iskân politikası belirlemişlerdi. Fakat bundan istenilen neticeler alınamamıştır. Bu yüzyıllarda bölgelere hitap eden ve oraların ıslahını hedef alan bir iskân siyaseti uygulanmıştır. Konar-göçerlerin tamamının iskânı yönünde bir hareket gerçekleştirilememiştir.