15 Mayıs 1919’dan itibaren Batı Anadolu’nun Yunanlılar tarafından işgali yeni bir
mülteci sorununu gündeme getirdi. Yunan kuvvetleri işgal ettiği şehirlerde Türk
güvenlik kuvvetlerinin ve sivil halkın elindeki silâhları toplayarak Türk toplumunu yerli gayrimüslimlere karşı savunmasız bir duruma düşürüyordu. Toplanan
silâhlar Yunan ordusundan temin edilenlerle birlikte Hristiyanlara veriliyordu.
Arkadan, subay, memur, imam gibi toplumun kanaat önderleri sudan sebeplerle hapsedilir, sürülür veya öldürülür. Amaç, Türk toplumunu işgallere karşı örgütleme yeteneğine teorik olarak sahip olduğuna inanılan potansiyel lider
adaylarını yok etmektir. Türk unsurunun bu sistemli yok etme ve göçe zorlama
siyaseti karşısında ilk tepkisi kaçmak yönünde oldu.