Kilise ve Hıristiyan din adamının klâsik dönemde Osmanlı toplumsal yapısında önemli bir konumu vardı. Din adamı Hıristiyanların eğitiminden, muhakeme işlerinden, vergilerin tahsilinden ve köylerin idaresinden sorumluydu. Osmanlı idaresi İkinci Mahmut ile birlikte merkezileştirme projesini uygulamaya koyunca Hıristiyan din adamları tedrici bir şekilde yetkilerini kaybetmeye başladılar. Deyim yerindeyse Hıristiyan-ların padişahlığından din adamlığı mevkiine indiler. Bu uygulama din adamlarının yetki, otorite ve liderlik vasfını kaybetmeleri ve yerlerini sivil Hıristiyanların alması sonucunu doğurdu.