Otizm teriminin ilk defa 1910’lu yıllarda psikiyatri alanında Avrupa’da kullanıldığı düşünülmektedir. ‘Otizm’ ve ‘otistik’ sözcükleri Yunanca benlik, öz, kendi gibi anlamlar taşıyan ‘otos’ sözcüğünden türetilmiştir. Otizme ilişkin ilk makaleler 1940’ların başlarında Amerika Birleşik Devletleri ve Avusturya’da yayımlanmıştır. 1960’lı yıllara kadar otizme ilgisiz, soğuk ve entelektüel özellikler gösteren annelerin neden olduğu görüşü hâkim olmuştur. 1960’lı yıllarda ise bu görüş tamamen çürütülerek otizmin biyolojik nedenlerden kaynaklanabileceğine ilişkin ilk çalışmalar yapılmaya başlanmıştır. Otizm spektrum bozukluğu alanında ilk kapsamlı eğitim çalışmaları 1960’lı yılların sonunda başlamıştır. 1990’lı yıllar otizm spektrum bozukluğu alanında tanılama ve sınıflama çalışmalarında önemli gelişmelerin sağlandığı yıllardır. Otizm spektrum bozukluğuna ilişkin tıbbi ve eğitsel nitelikli çalışmalar 1990 ve 2000’li yıllarda artarak devam etmiştir (Kırcaali-İftar, 2007). Otizm spektrum bozukluğuna ilişkin güncel durumla ilgili açıklamalara izleyen bölümlerde yer verilmektedir. Türkiye’de ise 1960 ve 1970’lerden günümüze zihinsel yetersizlik alanında faaliyet gösteren sivil toplum kuruluşlarının sayısında ciddi bir artış yaşanmıştır.