Türkiye Özürlüler Araştırması’na (2002) göre, ülkemizdeki özel gereksinimli bireylerin yaklaşık %78’i aktif iş gücüne dâhil değildir. O halde I doğru değildir.

Özel gereksinimli bireylerin üretken bir insan olarak topluma kazandırılmasının en önemli ve vazgeçilmez yolu, onların istihdam edilebilirliğini arttırmak ve aktif, üretici bireyler olarak çalışma hayatında yer almalarını sağlamaktır. Özel gereksinimli bireylerin istihdamı; hukuki, sosyal, kültürel, ekonomik ve politik boyutları olan çok bileşenli bir konudur. Konunun tarafları arasında politikacılar, uygulayıcılar, iş verenler, girişimciler, STK’lar ve özel gereksinimli bireylerin kendisi yer almaktadır. Bu durumda II ve III doğru olur.