Friedman, ekonomik birimlerin para talep etmelerinin temelinde sürekli gelir ismini verdiği bir değişkenin ve para dışındaki varlıkların beklenen getirilerinin yer aldığını savunmaktadır. Sürekli gelir, uzun dönemde beklenen ortalama gelir veya gelecekte beklenen toplam gelirin bugünkü değeri olarak tanımlanabilir. Bireylerin servetleri ile sürekli gelirleri arasında ilişki kuran modern miktar teorisinde, bireylerin sürekli gelirleri arttıkça elde tutmak isteyecekleri para miktarı da artmaktadır. Para dışındaki varlıklara örnek olarak tahvil ve hisse senedi gibi finansal varlıklar ile ev, arsa ve bina gibi reel varlıklar gösterilebilir. Para dışındaki varlıkların paraya göre nispi getirilerinin artması durumunda para tutmanın alternatif maliyeti artacak ve para talebi olumsuz etkilenecektir.