M.Ö. 4500-3000 arasında kurulmaya başlayan kentlerin en önemli anıtsal yapılarının bir doğa analojisi ile ilişkilendirilmesi mümkündür. Bu bağlamda Ziggurat’lar yeryüzü ve gökyüzündeki ilahların sembolik birleştiricisi olan yapay bir ‘dağ’dır. Bu bölgedeki insanlar için ziggurat’ın dikey aksı kutup yıldızının yeryüzündeki karşılığı olup cenneti temsil eder. Bu kozmolojik inanış bölgede yaşayan ve farklı zamanlarda hükmeden Sümerler, Akadlar ve Babilliler tarafından sürdürülür.