Petro, Rusya’ya döndükten sonraki ilk gününde kimseyi uyarmadan ve ani bir kararla çevresindeki boyarların sakallarını kör bir ustura ile kesmeye başladı. Artık bu öylesine bir hareket değildi. Çünkü sakal Ortodokslar için Tanrı vergisi saygınlığın simgesi olarak görülüyordu. Kısa sürede tüm hizmet sınıfı bu görüntüsel değişimi geçirdi. Köylüler ve ruhban sınıf bu zorunluluktan muaf tutulmuşlardı. Böylece alt ve üst sınıfların dış görünüşlerinde hemen anında fark edilecek bir ayırım doğmuş bulunuyordu. Petro, geleneksel Rus giysilerindeki uzun kolları kısaltmaya ve bu tür uzun kollu giysileri kendi hizmetindeki kişilere yasaklamaya başladığında dış görünüşlerdeki ayırım artmaya başladı. Sonuçta sakal bırakmak yüklü bir sakal vergisi karşılığında serbest bırakıldı ve bu “sakal tabelaları” ile belgelendi. Bu görece serbestiye rağmen sakal bırakma XIX. Yüzyıl ortalarına kadar büyük ölçüde terk edildi. Petro daha sonra streletsi ile hesaplaşma dönemine girecekti. Binlerce streletsi iki infaz dalgası ile yakalanarak öldürüldü. Ancak misillemeler bununla kalmadı. Genellikle 20 yaşın altındakiler olmak üzere hayatları bağışlananlardan bazıları sakat bırakılıp sürgüne, kurbanlarının eşleri ve çocukları da dilencilik yapmak üzere köylere gönderildiler. Streletsi birlikleri daha sonraki birkaç yılda dağıtıldılar ve ülkenin uzak bölgelerine yerleşmeye mecbur edildiler.