Rusya’da en başta köylüler olmak üzere, dvoryanlar (asiller), memurlar, şehirliler, tüccarlar, askerler ve ruhaniler gibi sınıflar mevcut idi. 1917’nin sonunda Rusya İmparatorluğu topraklarında nüfusun 4/5’i, hepsi de çiftçilikle uğraşmamasına rağmen, köylü addediliyordu.Bu usul XVI. Yüzyılda değişti. “Udel” (yurt) sitemi geldi. Knezler siyasi durumlarını güçlendirmek için asker toplamak maksadıyla, diğer “Udel”lerden boyarları ve serbest kimseleri kendi hizmetlerine almaya giriştiler. Yeni gelenlere “votçinalar” (knezlere ait mülkler) dağıtılmaya başlandı. Devlet, verdiği topraktan belli bir miktar asker sağlanması mecburiyetini koymuştu. Devlet toprağı verilmesi ile “pomestye” (timar) sistemi ortaya çıktı. Araziler babadan oğula geçmiyordu. Bu cins toprak sahiplerine “pomeşçik” (çiftlik sahibi), “deti boyarskiye” (boyar çocukları) ve “dvoryane” (saraya mensup kimseler) deniliyordu. Tımar sisteminin yerleşmesiyle devletin topraklarının büyük bir kısmı “pomeşçik”lerin eline geçti ve köylüler gitgide çiftlik sahiplerine bağlı bir duruma düştüler ve bir “mir”den başka birine gitme imkanını kaybettiler. Köylüler bulundukları yerlerde kütüklere kaydediliyorlardı. Bu gibilere “yazılı” (bağlı) denildi. “Yazılı” olmayanlar serbestçe yer değiştirebiliyorlardu. Ancak çiftlik sahiplerinden aldıkları borçlar, tohumluklar veya büyükbaş hayvanlarla daha fazla çiftlik sahiplerine bağlanmaya başladılar. Neticede “yazısız” köylülerin sayısı azaldı.

Opriçnina, IV. İvan 1564’te memleketi “yemeşçina” ve “opriçnina” diye ikiye böldü. “Opriçnina”, IV. İvan’ın şahsi mülkü sayılıyordu. Onun memurları bu bölgede zulüm yaparak boyarları dağılmaya mecbur ettiler. 1572’de de idari güç çarın seçtiği dvoryanlar eline geçti.