Türkiye’de nüfusun yaklaşık olarak %10-35’inin sağlık güvencesi bulunmuyordu. Dahası, kırsal alandaki nüfusun ise yaklaşık yarısının sağlık güvencesi yoktu. Normlarda, kurallarda ve fayda paketlerindeki
(teminat paketlerindeki) farklılıklardan dolayı sigortalı olan insanlar da sağlık hizmetlerine erişmede zorluklar ve farklılıklar yaşayabiliyordu. Dolayısıyla, temel geliştirici, koruyucu, tedavi edici ve rehabilite edici sağlık hizmetlerine herkesin ödenebilir bir maliyetle erişmesini sağlama, böylelikle de sağlık hizmetlerine erişimde hakkaniyeti sağlama Türkiye sağlık sisteminin yakın geçmişteki bir genel özelliği olamamıştır.